کاروان
دیر است گالیا !
در گوش من افسانه دلدادگی مخوان !
دیگر زمن ترانه شوریدگی مخواه!
دیر است گالیا! به ره افتاد کاروان!
عشق من وتو ؟... آه
اما دراین زمانه که درمانده هر کسی
از بهر نان شب.
دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست.
شاد و شکفته ، در شب تولدت
تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک
امشب هزار دختر همسال تو، ولی
خوابیده اند گرسنه و لخت ، روی خاک
زیباست رقص و ناز سر انگشتان تو
بر پرده های ساز
اما هزار دختر بافنده این زمان
با چرک و خون زخم سرانگشتهایشان
جان می کنند در قفس تنگ کارگاه
از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن
پرتاب می کنی تو به دامان یک گدا.
وین فرش هفت رنگ که پامال رقص توست
از خون و زندگانی انسان گرفته رنگ.
در تار و پود هر خط و خالش : هزار رنج
در آب و رنگ هر گل و برگش : هزار ننگ
اینجا به خاک خفته هزار آرزوی پاک
اینجا به باد رفته هزار آتش جوان
دست هزار کودک شیرین بی گناه
چشم هزار دختر بیمار ناتوان ...
دیر است گالیا!
هنگام بوسه و غزل های عاشقانه نیست .
هر چیز رنگ آتش و خون دارد این زمان
هنگامه رهایی لبها و دستهاست .
عصیان زندگی است.
در روی من مخند!
شیرینی گناه تو برمن حرام باد!
بر من حرام باد از این پس عشق!
بر من حرام باد تپش های قلب شاد!
زود است گالیا!
در گوش من فسانه دلدادگی مخوان.
اکنون زمن ترانه شوریدگی مخواه .
زوداست گالیا!
نرسیده است کاروان...
روزی که بازوان بلورین صبحدم
برداشت تیغ و پرده تاریک شب شکافت
روزی که آفتاب
از هر دریچه تافت ، روزی که گونه و لب یاران هم نبود.
رنگ و نشاط و خنده گم گشته باز یافت.
من نیز باز خواهم گشت آن زمان
سوی ترانه ها و غزل ها و بوسه ها
سوی بهار های دل انگیز گل فشان
سوی تو.
ای خدا یار شوی باده دوار شوی
من به رقص آمده چون مست قلندر در باد
تا به خود باز رسانم دل گمراه شبی
دل دیوانه ما را به خدا یار ببرد
ای خدا یار شوی باده دوار شوی
دل دیوانه ما را به تو گمراهی بود
تا که بیداد کند با دل گمراه شبی
دل افسون شده ام تاب غریبی دارد
زلف گیسوی تو بردش پی دلدار شبی
ما قلندر شده ایم بر ره این گمراهی
تا که بیداد کند آه خدا باز شبی
شب که گمراه کند مست قلندر در باد
همه گمراه شوم با دل دلدار شبی